Ήσουν στην πορεία.

Μην το αρνηθείς, σε είδα με το σύλλογό σου, αγέρωχος, στρέητ κι ευθυτενής.
Μέσα στο πλήθος ξεχώριζες να μοιράζεις κείμενα που σε αγώνα καλούσαν.
Έλεγες για τους εργάτες κι ας μην έχεις δουλέψει ποτέ..
Μιλούσες για την ισότητα κι ας την έπεφτες σε όλες γύρω σου απλώνοντας τη χερούκλα..
Αυτό όμως που με μάγεψε μικρό σταλινικό μου απόβρασμα, είναι το πώς χρησιμοποιούσες τη ντουντούκα.
Ακουγόσουν τόοοσο δυνατά ψυχούλα μου, που η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, σαν τη τζαμαρία της alpha bank, όταν άρχισες να με κράζεις ότι είναι δική σου η πορεία και να φύγω.
Και για να δεις, εγώ έφυγα.
Και σε περίμενα στο Θόλο, και περίμενα  και περίμενα.. αλλά δεν ήρθες..
Δεν πειράζει μικρέ μου αγκιτάτορα, εγώ ακόμη σ' αγαπώ ανέμελα σαν τα μαλλάκια σου, παθιασμένα κι ολοκληρωτικά. Τόσο ολοκληρωτικά όσο το κόμμα σου.
Ζμουτς.