Ααααχ...σε θέλω...

Ήσουν εκεί, για μια ακόμη φορά.. Πώς θα μπορούσες άλλωστε

να λείπεις;
Μπροστάρης στον αγώνα, έστω και με βάρδιες - μια εσύ,

μια εκείνος. Σαν τον κώλο με το βρακί. Σαν τον Μπόλεκ

και τον Λόλεκ, Σαν την τσουκνίδα με τη μολόχα. Χάραξες 

τόσο αέρινα το δρόμο που οφείλουν να ακολουθήσουν 

οι αγωνιστές. Ναι, ήταν κι αυτός εκεί, αλλά εσύ ξεχώριζες. 

Στα μάτια, στο μυαλό, στην καρδιά μου..

Δεν γίνεται αγώνας δίχως εσέ, δε γίνεται πορεία χωρίς τη

φωνούλα σου, μας έχεις γίνει απαραίτητος ντεμί 

σταλινικούλι μου.

Να φανταστείς, πρροχτές έξω από το τμήμα μέχρι και

οι μπάτσοι καρφώθηκαν ότι τους είσαι πια απαραίτητος.. 

Και ζήλεψα σκατούλι μου όταν ο οπκίτης βγαίνοντας από το βανάκι σε έδειξε λέγοντας "είναι κι ο ντουντούκας εδώ". 

Μάτωσε η καρδούλα μου που υπάρχουν ανταγωνιστές 

στο δρόμο για την δική σου καρδιά... 

Μη με πουλήσεις  μωρέ...